Κυνόδοντας και όχι άδικα μια πολυσυζητημένη ταινία...

Η μπουλντόζα γράφει,

Ο κυνόδοντας, μια ταινία που προτάθηκε για όσκαρ και βραβεύτηκε και στο φεστιβάλ Καννών και όχι παράλογα. Μια γροθιά του σκηνοθέτη στο τρόπο αντιμετώπισης και καθρεφτίσματος των προβλημάτων της εποχής. Τρία παιδία τα οποία είναι κλεισμένα σε ένα σπίτι και στην αρχή της ταινίας οι ερμηνείες μοιάζουν ανούσιες αλλά μετά από λίγη ώρα και με το σενάριο ξεδιπλώνει και οι εκφράσεις να είναι συγκλονιστικές καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για συγκλονιστικές ερμηνείες των ηθοποιών.

Η ταξική και φυλετική διάκριση γίνεται ορατή αμέσως στην ταινία με τον πατέρα να είναι ο μόνος ο οποίος μπορεί με το αυτοκίνητο να βγει από το σπίτι και να φέρει προμήθειες αλλά και να πάει στο εργοστάσιο. Η διάκριση αυτή γίνεται ορατή και όταν ο μόνος που μπορεί να κατευνάσει τις ερωτικές του επιθυμίες είναι ο ένας γιος και όχι οι 2 κόρες. Οι λέξεις έχουν την σημασία που τους έχουν δώσει οι γονείς για την αποφυγή της οποιαδήποτε επανάστασης, η ελευθερία παρουσιάζεται με το αεροπλάνο που πετάει πάνω από το σπίτι και ξεφτιλίζεται με τον όρο παιχνίδι και με την παιδεία να παρακαλάνε να πέσει και θα την κερδίσει απλά όποιος προλάβει. 

Η εξουσία είναι μια πόρνη η οποία εκδίδεται κατά συρροή στον γιο της οικογενείας για να ηρεμήσει τις επιθυμίες του, αλλά και τη στιγμή που η εξουσία (η Χριστίνα ) μπορεί να κάνει το ίδιο μετατρέπει σε πόρνη την μια κόρη και την αναγκάζει να κάνει τα ίδια, βλέπετε είναι η ευκολία του εξαγνισμού όταν συμβαίνει και σε άλλους το ίδιο. Το πλέον συγκλονιστικό που συμβαίνει στη ταινία και εμένα προσωπικά μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι πως τα παιδιά δεν έχουν ονόματα και αυτό φαίνεται όταν η μια κόρη αφού έχει δει 2 ταινίες , που εκβιαστικά πήρε από την Χριστίνα, μαθαίνει τι είναι να έχεις όνομα και το μοιράζεται με την αδερφή της και κάνει την πρώτη της επανάσταση. Ο πατέρας ως ο αρχηγός βλέπουμε να δέρνει στοργικά και όχι με μίσος την μια κόρη όταν το μαθαίνει σε αντίθεση με τον τρόπο που δέρνει την πόρνη που μέχρι τότε έφερνε στο σπίτι. 

Όλος ο κόσμος βρίσκεται μέσα στο σπίτι και δεν γνωρίζει τίποτα έξω από αυτό με αποκορύφωμα τη σκηνή που το σπίτι κινδυνεύει από τα τρομερά θηρία τις γάτες και η οικογένεια εκπαιδεύεται να πέφτει στα τέσσερα και να γαβγίζει για να διωχτεί ο κίνδυνος. Η τέλεια δικαιολογία από τους γονείς είναι πως για να βγουν στον έξω κόσμο θα πρέπει να πέσει και να βγει ξανά ο κυνόδοντάς τους. Η πρώτη επαφή όμως της μιας κόρης με τη περιέργεια του ανθρώπου έχει γίνει, εφόσον κιόλας έχουν μάθει να τιμωρούν και να παίζουν παιχνίδια πόνου μεταξύ τους, έτσι το κορίτσι αποφασίζει να μάθει τι κρύβεται έξω από το σπίτι σπάζοντας μόνη της τον κυνόδοντά της. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας τα πράγματα που βλέπουμε είναι η αντιμετώπιση από τους γονείς στα παιδιά που πάσχουν διανοητικά και πως τελικά οι γονείς είναι αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα και θα έπρεπε να νοσηλευτούν, μήπως τα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να μεγαλώσουν καλύτερα και να μην είναι σε αυτό το σημείο; 

Μήπως ο κόσμος κάθε φορά έχει τη μορφή που μας κάνουν οι άλλοι να βλέπουμε και πρέπει να κάνουμε κάτι για να δούμε πιο μακριά; Μήπως τελικά το έπαθλο που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ένα απλό αυτοκόλλητο να μην απέχει και πολύ από τα δικά μας; Μήπως πρέπει γενικά να σκεφτούμε κατά πόσο η συγκλονιστική αυτή η ιστορία δεν πρέπει να μας τρομάξει αλλά να μας γεννήσει άλλα συναισθήματα όπως, απορία, σκέψη, και διαφορετική όψη των πραγμάτων; Μήπως πρέπει η ταινία να μας κάνει να σκεφτούμε κι εμείς να κάνουμε αυτό το βήμα λίγο πιο πέρα, στη ταινία είναι αυλή η φυλακή τους, μήπως η δικιά μας απλά έχει άλλη μορφή και οι λέξεις σημασία που απλά αλλάζει; Τελειώνω λέγοντας πως η ταινία έχει κάνει την αρχή σε έναν καλό και ποιοτικό καθαρά κινηματογράφο. Ελπίζω και εύχομαι όπως και τελειώνει η ταινία με την στέρηση της όποιας ελπίδας να δούμε και κάτι το οποίο να μας λύσει την απορία που βλέπουμε στην τελευταία σκηνή….